Rozdział 2

KATHERINE

Pierwszy raz czułam w sobie takie szczęście... Że odzyskam dawne życie. Że będę tym kim byłam, że będę znów z Justinem. Nie czułam już bólu. Aż do teraz ,cios prosto w serce. Jakby ktoś mnie w nie kopnął. Jakbym znów przestała istnieć. Wszystko w ciągu dwóch minut ponownie stało się obce, stało się iluzją. Zmyśloną przez moją wyobraźnię.  Widziałam ją, jego... Przez moją głowę przewinęły się setki, tysiące, ośmielę powiedzieć ba miliony myśli. Wszystko w ciągu tych dwóch burzliwych minut. Stanęłam przed jego drzwiami, cała drżąca ,myślałam,że się stęsknił ,że od razu będę mogła mu się rzucić w ramiona, było zupełnie inaczej.  Stanęłam niepewna przed jego drzwiami i biłam się z myślami czy zapukać, w końcu postanowiłam,że to zrobię. Wzięłam głęboki wdech i zastukałam do drzwi. W oddali słyszałam tylko ćśś ćśś. To może być moja mama... W końcu usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi. Tym kimś był Justin. Ukazał się moim oczom pierwszy raz po czterech latach, w samych bokserkach. Widziałam w jego brązowych oczach przerażenie, strach, ciekawość 

- Ducha zobaczyłeś? - zapytałam żartobliwie

- W pewnym sensie - zawahał się - Tak

- Nie przytulisz mnie? 

Pytając go o przytulenie ,poczułam jak w moim gardle coś podchodziło do góry. Bałam się odpowiedzi.. 

Justin stał jak wryty w podłogę u progu swojego domu, wpatrując się we mnie.

- Justin co się dzieje?  Wracasz do mnie na górę ? 

Zza pleców Justina wyłoniła się długowłosa dziewczyna, w samej bieliźnie. Ucałowała go w bark ,a moje serce w tej chwili jakby rozleciało się na milion kawałków.

- Kto to? - zapytałyśmy równo 

- Chanel to jest Kate, Kate to jest Chanel - powiedział ciężko - Moja narzeczona - westchnął

- Narzeczona?! Justin... Znów? - powiedziałam ze smutkiem

Czułam jak w moich oczach legną się łzy, nie chciałam przy nim płakać. 

- Nie będę Wam przeszkadzała - dodałam i odwróciłam się

Widok tej dwójki rozdarł moje serce, odeszłam. To było jedyne wyjście w takiej sytuacji. Szłam przed siebie nie zważając na to co teraz będzie. 

- Kate ,zaczekaj - słyszałam krzyk

- Daj spokój! Wróć do niej - krzyknęłam 

Szłam dalej, a Justin cóż ,cofnął się do domu. Byłam już kawałek od jego bramy, gdy złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

- Kate, posłuchaj - zaczął

- Czego Ty jeszcze ode mnie chcesz? Widziałam wystarczająco dużo.

- Zamknij się! Posłuchaj mnie.

Ucichłam , dałam mu spokojnie mówić. Chociaż raz na jego życzenie zamknęłam się i dałam dojść do słowa.

- Kate, zrozum, proszę. Minęły cztery lata, nie mogłem być wiecznie samotny. Sama rozumiesz, też nie wytrzymałabyś tyle.

- Czekałabym - dodałam

- Jak miałem czekać na kogoś ,kto prawdopodobnie nie żyje? Powiedz mi jak? Powiedzieli mi ,że nie żyjesz, a ja dalej Cię szukałem, miałem nadzieję,że znajdę, na próżne, drugi rok się zbierałem, byle nie być wrakiem człowieka, a dopiero potem poznałem Chanel, jestem z nią szczęśliwy, i nic co teraz powiesz nie zepsuje tego co jest między nami.

- Justin! Rezygnujesz ze mnie dla niej?  Ja cztery lata starałam się uciec, zabiłam kilku ludzi, gwałcono mnie, wykorzystywano, wyzywano, bito, znęcano się nade mną,a Ty teraz takie rzeczy mówisz? Nie masz serca czy jak? Zapomniałeś o tym co było?! Kurwa! Zapomniałeś?! - krzyknęłam

- Kate, nic nie wróci nam tego co było. Uspokój się i zapomnij. Żyj swoim życiem, a ja będę żył swoim. Jedyne co nas teraz łączy to Shadow.

- Nie rozumiem Cię. Twoje słowa, jesteś moją księżniczką, jesteś warta każdej miłości na świecie, jesteś miłością mojego życia.. Zniknęło to wszystko? Zwykła bańka mydlana? Pękło ,nic nie ma?!

- Nie utrudniaj tego.

- Dobrze Justin, wybieraj. Ona czy ja? 

- Kate, proszę Cię.

- Wybieraj ,kurwa. 

Justin milczał, stał cicho i milczał. Przymknęłam powieki i wzięłam głęboki oddech.

- Nawet nie wiesz co przeżyłam,żeby tu teraz być. Wolałabym zginąć niż widzieć to co dzisiaj - dodałam - Wybacz mi ale nie potrafię przestać Cię kochać. Żegnaj 

Odwróciłam się i odeszłam. Justin już nie ruszył za mną. Dało mi to jasność sytuacji. Wiedziałam,że to już nie jest mój Justin. Nigdy nie będzie. Wybrał ją, to oczywiste. Ale uczucie które teraz nosiłam w sercu, było gorzkie... W chuj gorzkie. Miałam cichą nadzieję,że pójdzie za mną. Złe uczucie, nie poszedł. Doszłam aż do fontanny w parku. Z kieszeni wyciągnęłam kilka drobnych. Zauważyłam budkę z kawą. Poszłam i zamówiłam sobie małą kawę z bitą śmietaną i karmelem. Chciałam chociaż jakoś osłodzić sobie życie. Po chwili czekania otrzymałam ją i wróciłam do fontanny. Usiadłam na brzegu fontanny i zaczęłam sączyć swoją kawę. Obok mnie na ławce usiadł brunet, spoglądał co jakiś czas na mnie.

- Tak ,wiem wyglądam fatalnie - zaczęłam

- Nie, nie przepraszam. Wyglądasz dobrze, po prostu zauważyłem tatuaż na szyi. 

- Ach, tak ,rok urodzenia mojej mamy. 

- Jestem David - podał mi dłoń i przysunął się

- Katherine - uścisnęłam jego dłoń
- Mieszkasz w okolicy?
- Kiedyś mieszkałam,teraz z powrotem  na obrzeżach miasta. A Ty ?
- Też obrzeża. Wolę przedmieścia. Spokojniej, ale można się zawsze wyrwać.
- Racja.
- Uwielbiam ten park, sprawia ,że człowiek się wycisza. Poza tym coraz częściej ten park działa na moją korzyść.
- Szczerze, ja jestem w nim pierwszy raz od czterech lat.
- Długa przerwa?
- Można to tak nazwać... Z przymusu.

David przytaknął i siedzieliśmy chwilę w ciszy. I tak oto dwójka dorosłych ludzi wymieniała się numerami w parku, w Nowym Jorku. Dobrze znów poczuć to miasto, jest nieobliczalne.
 Gdy pożegnałam się z Davidem po godzinie w parku ,poszłam do domu.  Weszłam do niego. Moja mama czekała już z Kim, która miała dla mnie niespodziankę. Kim najpierw zagadała mnie, powiedziała,że cieszy się ,że mnie widzi, że wierzyła,że się odnajdę.

- Jaka to niespodzianka?
- Idź do pokoju - powiedziała Kim

Weszłam po schodach wolnym krokiem, i wkroczyłam do swojego pokoju. Moim oczom ukazały się wieszaki z całkiem nowymi ubraniami,  przyłożyłam do ust ręce w geście zdziwienia. Za moimi plecami pojawiła się mama z Kim .

- Jeszcze jedno
- Tak?

Mama wyciągnęła zza pleców pudełko z nowym telefonem.

- Karta jest już w środku
- Jezu! Dziękuję Wam. Jak Wy to załatwiłyście?
- Mamy swoje sposoby,kochanie - dodała mama

Chociaż One we dwie pomogły mi na chwilę zapomnieć o Justinie i cieszyć się tym co mam. Ja już niestety nic nie poradzę na to co jest... Na to,że nie jesteśmy razem. Wiem,że na pewno nie pozwolę Shadow tkwić z tamtą dwójką.

- Kate - zaczęła mama - Wysłałam już Justinowi Twój numer, nie martw się, nie musisz już tego robić.
- Mamo! Dlaczego to zrobiłaś?
- Myślałam,że będzie dobrze.
- Wiedziałaś ,że ma narzeczoną?
- Każdy wie - dodała
- Dlaczego mnie nie powstrzymałaś?! - krzyknęłam
- Chciałam,żebyś sama zobaczyła jakim jest człowiekiem.
- Możecie mnie zostawić samą na chwilę?
- Kate
- Wyjdźcie

Obydwie wycofały się i wyszły z mojego pokoju zamykając za sobą drzwi. Na wyświetlaczu mojego telefonu pojawił się Justin... Odebrałam.

JUSTIN


Pobiegłem za nią ,tego wymagało dobre wychowanie. Musiałem jej wszystko wyjaśnić, by potem nie było zgrzytów. Wiedziałem,że płacze, nigdy tego nie chciałem... Ale moje uczucie do niej.. Zniknęło ,tak samo jak Ona cztery lata temu. Chanel była przy mnie przez ostatni rok, i to z nią jestem gotów iść przez resztę życia. Może Katherine była po prostu do tego bym oswoił się z dorosłością?
Kocham ją czy jej nie kocham? Sam jestem w kropce. Wiem,że Chanel jest mi teraz najbliższą osobą jaką mam. Katherine jest dla mnie teraz... Uch, obca.
Wróciłem do domu po rozmowie z nią. Wiem,byłem chłodny ,ale i stanowczy.  Wróciłem do domu, w drzwiach stała i czekała na mnie Chanel.

- Co się stało? - zapytała
- Wybrałem Ciebie, tyle powinnaś wiedzieć.
- Justin, coś nie tak?
- Wszystko, pogubiłem się skarbie.
- W czym?
- W tej całej sytuacji. Nie wiem co jest czarne a co jest białe. Nic nie wiem.
- Może zadzwoń do niej i wyjaśnij jeszcze wszystko.
- Nie będziesz zazdrosna?
- Jesteś tutaj ze mną, to doskonałe wyjaśnienie ,że nie odejdziesz. Wybrałeś mnie, doceniam to,więc zadzwoń.
- Jesteś wspaniała.

Ucałowałem Chanel w głowę  i wykręciłem numer ,który podesłała mi jej mama sms'em.  Chwile mnie nie ma a 15 wiadomości... Wybrałem numer do Kate. Połączyło nas...
Odbierz, odbierz - myślałem.
W końcu odebrała.

- Czego jeszcze chcesz?
- Pozwól mi wyjaśnić.
- Chyba nie trzeba tu nic wyjaśniać.
- Trzeba. To nie jest tak,że Cię nie kocham..
- A kochasz?
- Nie przerywaj. Po prostu, te wszystkie lata, to co dzisiaj było nie powinno się zdarzyć, nie powinnaś tak się dowiedzieć, w takiej sytuacji. Gdy byłem w trakcie stosunku. Jakby.
- Nie musisz tak szczegółowo.
- Kate, chodzi o to,że po prostu,nie umiem Ci tego tak wyjaśnić. Między nami i śladem naszego związku jest tylko Shadow, nic więcej. Swoje rzeczy,jeśli chcesz, możesz odebrać jutro. I Shadow też zobaczysz.
- Powiedziałam sobie ponownie, że nigdy nie odwołam tego co było powiedziane. Staram się nie uciekać,ale jesteś tak daleko...Jestem zmęczona rzeczą ,której nigdy nie powiedziałeś. Nasza miłość została stworzona by rządzić światem ,przyszedłeś i złamałeś idealną dziewczynę. Zapomnij na zawsze. Zapomnij na zawsze moje imię.

Katherine po tych słowach rozłączyła się... Więcej jej nie usłyszałem. Tej samej nocy ,gdy Chanel spała obok mnie ,ja rozmyślałem. Gdy tylko przymknąłem oczy przypominała mi się Kate i to co razem robiliśmy. Jak powstał Shadow,jak się poznaliśmy, i przede wszystkim nasz ślub i to co razem przeżyliśmy... Nie byłem ideałem,a Ona wciąż przy mnie tkwiła... A teraz ja jej odstawiam takie coś? Ech... Takie życie, gdyby wróciła rok temu, wszystko byłoby w porządku... Shadow oczywiście wie która jest jego prawdziwą mamą, opowiadałem mu, ale czy się do Kate przekona zobaczymy. Gdy tak rozmyślałem, Chanel spała spokojnie tuż obok mnie. W nocy przyszedł do mnie Shadow, trzymał w ręku pieluszkę a w buzi smoczek. Przecierał oczka ze zmęczenia. Zapytał się czy może się ze mną położyć. Oczywiście zgodziłem się. Shadow zaczął opowiadać mi swój sen. Swój piękny sen... Śniło mu się ,że szedł ze mną i swoją mamą Kate,za rękę po naszej plaży. Obudził się,bo zrobiło mu się tęskno za swoją mamą. Powiedział do mnie Tatusiu, mimo tego ,że jej nie pamiętam, bardzo mi jej brakuje. Mój kochany mądry synek. Łza spłynęła mi po poliku. Shadow zmieniając bystro temat zapytał dlaczego nie śpię z jego drugą mamą, czyli w tym przypadku Chanel. Musiałem postąpić dorośle... Poprosiłem go, aby nie nazywał Chanel już swoją mamą.
- Mamę masz tylko jedną, jest nią Kate. Jutro się z nią spotkasz...

Z tymi słowami w mojej głowie zrodziła się cicha nadzieja. Shadow i Kate, powinni się jutro spotkać. Mam nadzieję,że Kate przyjdzie ,odwiedzi syna. Shadow wziął z powrotem do buzi smoczek i zasnął główką na moim brzuchu. Okryłem go kocykiem i przytuliłem do siebie. Tej nocy nie zmrużyłem już oka ,czekałem świtu. Rano dobiegł mnie cichy damski głos

- Czemu nie śpisz skarbie?
- Myślałem , myślę.... Nie mogłem zasnąć.
- Myślałeś o niej?


________________________________________________________________________________


I jak kochani 2 rozdział ? <3
 Mam nadzieję ,że Wam się podoba <3
  KOMENTUJCIE <3