Rozdział 38

KATHERINE


Usłyszałam tylko trzask drzwiami, nie ruszyłam się, wiedziałam,że za chwilę w sypialni pojawi się Justin. Liczyłam na to,że dostrzeże pierścionek, przemyśli coś, że wiedział co robi zostawiając mnie tak na podłodze.

Oddałam mu swoje serce, oddałam się mu cała mimo sprzeczek, bólu, kłótni, obrażania się.
Nie sądziłam,że kiedykolwiek może dojść do takiej sytuacji, przeze mnie i przez moją głupotę.

I stało się, Justin wszedł do sypialni, nie doszedł do mnie swąd alkoholu, znaczy ,że był grzeczny i nie pił.
Ucieszyła mnie ta wiadomość. Justin przeszedł się kilka razy po pokoju. Po czym miałam nadzieję,że dostrzegł pierścionek.

Jego kroki umilkły, stał jakby w jednym punkcie. Słyszałam ciche westchnięcie, po czym obróciłam się i usiadłam na łóżko.

- Justin, zawsze będziemy od siebie uciekać, zamiast porozmawiać?

- O, Kate ,już nie śpisz. Nie chciałem Cię obudzić.

- Nie spałam. Odpoczywałam.

- Dlaczego nie zareagowałaś jak wszedłem do pokoju?

- Miałam może Ci się rzucić w ramiona i przepraszać za bycie taką straszną dziewczyną?

- Nie, ale jakieś słowo wyjaśnienia.

- Chciałam Ci wyjaśnić wszystko to wstałeś i wyszedłeś. Zostawiłeś mnie tam błagającą o litość, jakbyś rządził moim światem. A tak nie jest, nigdy nie będzie, nie podporządkuję sobie całego świata dla Ciebie, bo Ty tak chcesz, rozumiesz?

-  Kate, nie złość się tak.

- Łatwo Ci powiedzieć, Ty się mną bawisz i moimi uczuciami.

- Kate, to nie jest tak. Po prostu gwałtownie zareagowałem na ta sytuację. Przepraszam.

- Wiesz co. Dajmy sobie spokój.

- Co masz na myśli?

- Odpocznijmy od siebie,hm?

- Chcesz tego?

- Tak. Rano zabiorę rzeczy i wrócę do siebie. I tak niebawem wracam do Los Angeles.

- Nie zmienisz decyzji?

- Nie, na razie nie zamierzam, musiałoby się wydarzyć, sama nie wiem co ,bym została.

- Ile chcesz czasu?

- Około tygodnia?

- Skoro to ma  Cię uszczęśliwić.



JUSTIN


Usiadłem z nią na przeciw siebie na łóżku. Złapała moje dłonie i powiedziała coś co złamało mnie, moje uczucia...

- Za cały ten czas kiedy byłeś przy mnie, za całą prawdę ,którą mi pokazałeś, za całą radość ,którą wniosłeś do mojego życia, za całe zło,które przemieniłeś w dobro, za każde marzenie, które dzięki Tobie się spełniło, za całą miłość którą znalazłam w Tobie. Będę wdzięczna na zawsze, byłeś tym ,który mnie zawsze podtrzymywał,nie pozwalał upaść. Byłeś tym ,który wypatrzył mnie w tym wszystkim.

Byłeś moja siłą ,kiedy byłam słaba, byłeś moim głosem,kiedy nie mogłam mówić. Byłeś moim wzrokiem, kiedy nie widziałam. Zobaczyłeś we mnie to co najlepsze. Podniosłeś mnie, kiedy nie mogłam dosięgnąć, dałeś mi wiarę,bo sam wierzyłeś, jestem wszystkim tym czym jestem, bo mnie pokochałeś.

Dałeś mi skrzydła i sprawiłeś ,że latałam. Dotknąłeś mojej dłoni, mogłam dotknąć nieba. Straciłam wiarę, oddałeś mi ją. Powiedziałeś ,że każdą gwiazdę da się złapać. Wspierałeś mnie ,więc poczułam dla siebie szacunek. Miałam Twoją miłość więc miałam wszystko.  Jestem wdzięczna za każdy dzień ,który mi dałeś.
Prawdą jest to,że zostałam pobłogosławiona, bo miałam Ciebie, byłam przez Ciebie kochana.

Zawsze byłeś blisko mnie, delikatnym wiatrem, który mnie unosił, światełkiem w ciemnościach, który świecił Twą miłością, w moim życiu. Byłeś moim natchnieniem, pośród kłamstw byłeś prawdą, mój świat był lepszym miejscem dzięki Tobie.

Dlatego, chciałam Ci podziękować za wszystko, wiem,że kiedyś jeszcze zatańczymy razem, w  wieczności.
Przepraszam , nie gniewaj się.


Kate wstała z łóżka a z moich oczu pociekły łzy, wiem, to nie dla facetów, ale po takich słowach nawet największemu twardzielowi poleciałyby łzy.

Pocałowała mnie w policzek i poszła do łazienki. Zrozumiałem,że nie wspierałem jej, niepotrzebnie zostawiłem ją dzisiaj.

Wiedziałem co źle zrobiłem,chciałbym cofnąć czas i podnieść ją tym razem gdy błagała. Wiedziałem,że ja upokorzyłem i nie wybaczy mi tak prędko.

Zapukałem do drzwi łazienki. Lekko je uchyliła. Usiadła na wannie ,a ja klęknąłem między jej nogami.

- Czy to Twoja ostateczna decyzja?

- Tak kochanie, powinniśmy odpocząć kilka dni. Pojadę do domku moich rodziców ,niedaleko miasta, tam odpocznę,pomyślę i wrócę, dobrze?

- Musisz?

- Nie, ale chcę. Tam na pewno będzie mi lepiej. Odpocznę od tego chaosu ,który wywołaliśmy.

- I jesteś pewna?

- Czy jestem pewna, nie wiem,ale chcę pojechać i się przekonać. Dobrze?

- W porządku. Skoro chcesz.


Kate wstała z wanny i wróciła do pokoju. Ja zaś przemyłem twarz wodą i spojrzałem w lustro. Miałem zaczerwieniony nos, podkrążone oczy, popękaną skórę na wargach... Dopiero zacząłem zauważać co ze mną się stało, co ze mną zrobiły narkotyki.


Wyszedłem do pokoju po dziesięciu minutach, Katherine pakowała się. Spakowała już większość swoich rzeczy po prostu wrzucając je do środka torby. Pierścionek dalej leżał na półce, nie wiedziałem czy jej go podać czy nie.

Zrezygnowałem. Usiadłem na łóżku, w powietrzu unosił się jej zapach, zawsze go uwielbiałem. Nie wiem co się z nami stało, chyba nigdy nie będę sobie w stanie wybaczyć wczorajszego dnia.

Dlaczego ja ją tam  tak zostawiłem,zamiast wesprzeć, sam sobie jestem winny...


KATHERINE


Czułam,że żałuje, czułam to bardzo mocno. Byliśmy prawie jednością,wiedziałam w każdym momencie  co czuł.  Co było szczere a co nie, szkoda ,że On mnie nie znał tak dobrze, a obarczał mnie o coś czego nie zrobiłam.

A nawet gdybym zrobiła to nieumyślnie. Nigdy nie miałam ochoty go krzywdzić, nigdy przenigdy nie chciałam go od siebie odepchnąć.

Widocznie, tak powinno być, powinniśmy się z tym pogodzić. To krótka przerwa, nauczymy się robić cokolwiek bez siebie.  Zatęsknimy, zbudujemy mocniejszy związek...


Nigdy nic nie wiadomo.

Rano około ósmej , gdy już dogadaliśmy się z Justinem, wzięłam swoje torby i zeszłam na dół. Ubrałam na siebie jakiś dres i luźną koszulkę. Założyłam trampki i okulary przeciwsłoneczne.

Justin gdy wychodziłam złapał mnie za rękę.

- Nie idź ,proszę.

- Justin, rozmawialiśmy o tym, całą noc. Pójdę.

- Weź chociaż pierścionek.

- Nie powinnam. Będzie mi źle wspominał i pokazywał co zrobiłam.

- Proszę weź go - pociekła mu łza


Otarłam ją po czym wzięłam z ręki Justina pierścionek zaręczynowy i odłożyłam go na komodę w korytarzu.
Ucałowałam Justina w polik , po czym lekko spoczęłam na jego ramieniu. Justin mocno mnie objął , czułam jak jego serce bije.

Moje nozdrza podrażnił zapach jego skóry i silnych perfum. Wtuliłam się w niego mocniej. I zaciągnęłam się tym zapachem. Z oczu poleciały mi dwie łzy, dwie czyste łzy.


- Może zostaniesz? - zapytał Justin

- Nie mogę, skarbie, nie mogę.


Justin uwolnił mnie ze swoich ramion i pozwolił odejść. Wiedział co robi, wiedział co się z tym wiąże, chyba był gotowy. Wbrew pozorom, ja nie byłam... Ale musiałam to zrobić i udowodnić sobie coś.


Chwyciłam swoja torbę i przekroczyłam próg domu. Wyszłam z niego... Zdałam sobie sprawę ,że to co teraz zrobię spowoduje zmierzch pewnej epoki...


- Kocham Cię - dodał Justin.


Kurwa! W tym momencie, musiał? Musiał?! No dlaczego...


_________________________________________________________


I jak 38?


KOMENTUJCIE! <3 




Nie zapraszajcie mnie do blogów w komentarzach, nie reklamujcie się, będę usuwała takie komentarze. I tak nie mam czasu niestety czytać Waszych blogów.